Hoe is het mogelijk dat men niet meer terecht kan bij crisishulpverlening in nood? Waarom doet de overheid niet genoeg om deze back-up in zeer schrijnende situaties te voorzien? Om dit klein beetje hoop voor onze toekomst, onze kinderen en jeugd te verzekeren? Om familiedrama's te voorkomen? Om ouders een perspectief te geven als ze het niet meer zien en aankunnen? Om kinderen/jongeren een veilige plaats te bieden waar ze na een heftige periode thuis met alle trauma's die daarmee gepaard gaan, een plek te geven waar ze even op adem kunnen komen? Om de kans op toekomstige volwassenen met psychische kwetsbaarheid te verminderen? Om de hulpverlening een kans te geven om effectief hulp te bieden in het heetst van de strijd?
Laten we zelf de klokken luiden als alarmbellen er niet meer toe doen.
Wij als hulpverleners, ouders, pleegouders, jongeren, mensen: laten we samen onze krachten bundelen en de klokken luiden wanneer de alarmbellen onvoldoende zijn.
We geven allemaal diverse signalen naar de overheid maar er wordt ingezet op ons gevoel van verantwoordelijkheid, op onze grenzen die we steeds opnieuw allemaal overschrijden om toch maar te kunnen helpen.
Wat is er nog nodig om als crisis beschouwd te worden? Iedereen rondom het kind of de jongere wordt het mes op de keel gezet om in crisissituaties inventieve oplossingen te vinden, vaak te tijdelijk van aard, waardoor er geen rust komt. Hierdoor gaan kinderen en jongeren genoodzaakt van crisisbed naar crisisbed of naar de sociale opname in het ziekenhuis. Anderen blijven in het beperkte en uitgeputte netwerk ten gevolge van een uitzichtloze situatie zonder crisisopvang of vervolgtraject.
Vandaag de dag wordt een crisissituatie door een tekort aan plaatsen en overvolle wachtlijsten alleen nog beschouwd wanneer kinderen letterlijk en figuurlijk niemand meer hebben. Een dreiging waardoor het directe netwerk of de hulpverlening van een jongere of kind in actie schieten en familiedrama’s voorkomen, is vaak niet meer voldoende om een plaatsje in het crisisnetwerk te bemachtigen. Het weinige netwerk dat er vaak nog is wordt uitgemolken om tijd te winnen. De stress, de ontgoocheling en de verantwoordelijkheid die dit met zich meebrengt is ondraaglijk en zelf traumatiserend.
Geen wachtlijsten meer op crisishulpverlening van kinderen en jongeren.
De wachtlijsten op crisishulp wegwerken alleen is niet genoeg! Nazorg en een plaats op maat voor kinderen/jongeren na de crisis is tevens ver zoek. Ze gaan van tijdelijke netwerkopvang naar tijdelijke netwerkopvang als die al bestaat, van crisisbed tot crisisbed of naar sociale opname in het ziekenhuis. Net wanneer kinderen stabiliteit en vaste opvoedingsfiguren nodig hebben. De hulpverlening schreeuwt om hulp maar crisishulp zit op zijn gat en ondanks alle alarmbellen, sta je als hulpverlening vaak alleen met een kind/jongere die geen plaats heeft... Geen toekomst, geen kans om op te groeien, gedoemd door onze maatschappij - onze overheid.
Het probleem van wachtlijsten reikt verder dan crisishulp alleen. Zowel binnen de jongeren- als volwassenen hulpverlening zijn er eindeloze wachtlijsten voor de meest uiteenlopende acute tot minder acute hulp. Laten we al starten met de wachtlijsten op crisishulp te verminderen en op termijn af te schaffen.
Voorbeeld uit de praktijk: Hoe is het mogelijk dat een kind van vier jaar nergens terecht kan binnen de hulpverlening als de hulpverlening naar het crisisnetwerk belt omdat het kind nergens meer naar toe kan? Alleenstaande moeder kan niet meer voor haar kind zorgen, ziet geen uitweg meer na een mislukte poging om binnen haar beperkte netwerk een oplossing te zoeken voor haar jonge kind. Na vier jaar strijden is moeder op en is ze zo moe dat ze haar kind in paniek zou achterlaten of erger, dat ze zichzelf of haar kind dreigt van het leven te beroven. De crisishulp laat weten dat er geen plaats meer vrij is. Het parket kan geen hoogdringendheid vorderen want moeder is “akkoord” om het kind weg te halen. Het ondersteunende pleeggezin van het kind zit er volledig door en kan geen opvang voorzien. De enige optie was om het kind naar de politie brengen met een sociale opname in het ziekenhuis als uitkomst. Aangezien het pleeggezin dit emotioneel te ingrijpend vond, overschrijden ze hun eigen grenzen opnieuw en vangen ze het kind voor 1 nacht op. Uiteindelijk wordt het een week. Na deze week had het crisisnetwerk geen oplossing. “Overleg nog eens met het pleeggezin en zet hun onder druk om het kind nog een week langer te laten blijven”. Dankzij de druk van crisishulp aan huis kreeg het kind een crisisplaats in een leefgroep.