Hoe is het mogelijk dat men niet meer terecht kan bij crisishulpverlening in nood? Waarom doet de overheid niet genoeg om deze back-up in zeer schrijnende situaties te voorzien? Om dit klein beetje hoop voor onze toekomst, onze kinderen en jeugd te verzekeren? Om familiedrama's te voorkomen? Om ouders een perspectief te geven als ze het niet meer zien en aankunnen? Om kinderen/jongeren een veilige plaats te bieden waar ze na een heftige periode thuis met alle trauma's die daarmee gepaard gaan, een plek te geven waar ze even op adem kunnen komen? Om de kans op toekomstige volwassenen met psychische kwetsbaarheid te verminderen? Om de hulpverlening een kans te geven om effectief hulp te bieden in het heetst van de strijd?
Laten we zelf de klokken luiden als alarmbellen er niet meer toe doen.